Nokkur kvæði

Ég blaðaði í gegnum vísnasafn Káins í kvöld, og rakst þar á nokkur skemmtileg kvæði:

Áminning

Hvar sem finnur íslenzkt orð,
ef því fylgir kraftur,
geymdu að, unga andarstorð
á því máttu ei fremja morð.
Gleymdu orðin ganga sjaldan aftur.

Ruslfiskur á Íslendingadaginn

Gleymd er okkar gamla sögueyja
grafin, staursett, lá mér við að segja.
Enskan hefur alltaf nóg að segja,
íslenzkan má halda kjafti og þegja.

Eitt er hér enn eftir K.N. (heiti þess þekki ég ekki).

Yngri kynslóð yrkir nú í prósa,
eins og skáldin fyrr, á dögum Mósa;
rímlaust bull í ræðuformi þylur
á rósamáli, sem að enginn skilur.

Þá flaug mér í hug:

Sumir ekki við rímið ráða,
rænulausir saman kuðla
bögu, sem má bæta, smáða
bær’ún sína fögru stuðla.

Eitt er víst, að ekki þætti
alltof fínt, að binda
kvæðin, með kunnum hætti.
Karlæg slík ljóð enda.

(Hér er ljót endurnýting rímorða úr vísu eftir mig hér neðar á síðunni, ennfremur er viðtengingarhátturinn í fyrsta vísuorði annars erindis vafasamur.)

Ég barði saman nokkrum vísum enn, hér er ein, um biðlundarleysi og dramb nútímamannsins:

Hybris

Óþolinmæðin mæðir oss,
missa vil engan tíma.
Vér óskum að hæsta hnoss
hneppum, nú skal glíma
við skáldamál víðsjárvert,
virðing og æðstu metorð:
Vor! Svo minnist mannsbarn hvert
Músu, sem gaf oss orð.

Eins og þeir sem mig þekkja vita, þá er ég Árnesingur. Því liggur beint við, að semji ég ættjarðarljóð, þá er viðfangsefni þess sýslan mín og hreppar hennar umfram annað:

Ættjörðin

Móða sértu á milli klóa
miklu Þjórs- og Ölfusár,
þá ertu í fallegum Flóa!
Felldu af hamingju tár.

Flóinn er flatur, en þó
fagran ég verð að telj’ann.
Þaðan Heklu sérð, og sjó
sjúklega langt í buskann!

Hinsvegar, leiti hugurinn
heldur ofar,
er Hrunamannahreppurinn
himnum ofar!

Undir vetrarsólstöðum

Kæru lesendur. Kæru vinir.
Þó að það sé hlýtt í herberginu, þá sést varla út um gluggann fyrir frostrósum. Og í dag eru sólstöður. – Langamma sýndi mér hvernig einmitt þennan dag sólin rétt skríður upp á milli strompanna á húsinu í Stóru-Sandvík, séð neðan úr baðstofuglugganum. Ýlissólin birtir yfir ísað framtúnið, með gul stráin titrandi uppúr snjónum við skurðina, þartil hún gengur aftur niður og dimmir og roðnar á svellunum einsog hún væri að fjarlægjast í síðasta sinn.
Það er kannski örlítið töfrandi, allt þetta myrkur; einsog að kafa niður í djúpan brunn og ná til botns, eða búa í tuttugu ár undir svo svörtum greniskógi að maður sjái ekki stjörnurnar nema sjöunda hvern sunnudag; þær verða þá bara ennþá fallegri. Það eru harkan og úthaldið sem sefja í myrkrinu.
En héðanaf tekur dagana að lengja. Hinir köldu og grimmu nýársmánuðir líða hjá æ bjartari, þartil sjálft vorið strýkur okkur um kollinn og við pírum augun í sólinni.

Um nónbil bjarmar af sólarlaginu, glórauðu, bakvið bryggjurnar og vörukranana. Himininn skartar sínum fegurstu gráu tónum, aspirnar glenna greiparnar og bíða þess að krákurnar komi fljúgandi. Í runnunum hnipra spörvarnir sig í hópum og tipla létt við húsin ef einhver skupluklædd amman hefur kastað fyrir þá brauðmylsnu. Á kvöldin lýsa götuljósin aðeins sem ágengar týrur í fjarska. Eða magnast upp í tímalausri, flauelsmjúkri snjódrífu yfir öllum höttunum, nema mér einum, sem geng berhöfðaður í dásemd, með duggarahúfuna í hendinni.

Mig dreymdi í nótt að ég hefði fundið rauðkál úti í búð. Ég át það með matnum þartil ég sá, mér til mikillar furðu, að það var aðeins ein skeiðarfylli eftir í krukkunni. Því að súrmjólkurmorgnar eru alltaf kaldir.
Megi öll jól verða að brandajólum, og allt ölið klárast á þrettándanum.
Með kveðju - Palli