Orð sem ættu að vera til

Þau eru ófá, orðin sem ættu að vera til. Orðin sem svo gjarnan mættu vera til. Öll orðin sem við kunnum en notum ekki; orðin sem við höfum á hraðbergi þegar við tölum öðrum tungum og orðin sem við reynum að útskýra með löngum skýringum. Orðin. Orðaforðinn. Það er nefnilega málið, við forðumst orð. Þessi forðun, eða forði, orkar á heilahvelin eins og einhvers konar takmörkun. Orðaforðinn er nefnilega ekki til marks um gnægð, orðagnægð. Nei, orðaforði er beinlínis takmörkun. Orðaforðinn eru endimörk getu okkar til þess að brúka orð.

Hvers vegna segjum við „ekki á morgun heldur hinn“ - „ekki á morgun, ekki hinn, heldur hinn“? Á dönsku getum við sagt „overmorgen“ - „overovermorgen“; svo á einnig við um önnur skyld mál, til dæmis hollensku. Þetta orð kunna Íslendingar, þessa hugsun þekkja Íslendingar, en einhverra hluta vegna notum við þetta klúðurslega orðalag: „ekki á morgun heldur hinn“. Þetta er ófrjótt með endemum.

Englendingar eru okkur þó verri um sumt, verri en við Íslendingar. Við eigum þó orð yfir sama fyrirbæri í fortíðinni: „í fyrradag“ - „the day before yesterday“. Á hollensku má orða þá hugsun á frjóan hátt eins og í íslensku: „eergisteren“. Með herkjum má jafnvel segja „eereergisteren“ en það er jafnvel enn erfiðara á íslensku „fyrrafyrradag“.

Ég vil nota tækifærið og óska hérmeð eftir hentugri þýðingu á „overmorgen“.
Ég óska sömuleiðis eftir þýðingu á „respectively“.

[eytt af skynsemi (ritstj.)]