Kyndugt málfar

Í kapellu Háskóla Íslands bar þat til, hinn fimta dag síðustu viku, at lesit vas upp úr Biblíunni, framdar bænagjörðir, sungit, etit og drukkit sem vant es. Er prestr bjó söfnuðinn undir berging fór hann með þann texta sem venja es at fluttr sé rétt fyrir berging, ef til vill ofurlítit mjómálli en söfnuðr sá átti at venjask. Inntak textans vas á þá leið at Kristr bað lærisveina sína brjóta brauð ok drekka í sína minning. Er prestr hugðisk lesa messuskrána sá hann hvar es í miðri romsunni stóð ægiligt fornafn - þeir -- at öllum læsum sjáöndum -- og vas þat haft um lærisvein. Eigi líkaði presti þetta svá hann hóf upp raust sína svá mælandi sem ritað vas, utan: ... þau ...; upphófsk nú skak mikit, sem ván vas, ok setti marga(kk)/margan/mörg(((kk)/(kvk)/(hk)))/margar/marga(kvk)/margt dreyrrauða/-rauð/-rautt.

Skora ég nú á lesendur að yrkja um þetta vísu með fornum bragarhætti að eigin vali (öll leyfi veitt).