Um undiráróður með morgunkaffinu
Nú um daginn villtist maður í Skriðufellsskógi. Maðurinn, á níræðisaldri, var rammvilltur, og leita varð að honum. Hann fannst eftir vel tæps hálfs sólarhrings leit.
Svona mál er ekkert grín. Það er illt mál að villast, og því lengur, því verra. En nóg um það. Ég ætla hvorki að hlægja að atburðinum hér né stunda einhvern harmagrát.
Í þessu máli eru tvö aðalatriði; fyrst er, að maður týndist og leita varð að honum; í öðru lagi að hann týndist í Skriðufellsskógi. Án fyrri hlutans getur sá seinni ekki staðið. En frétt, um það eitt að maður hefði týnzt, er ekki mjög fréttnæm. Það gefur auga leið að það sem gerði þessa frétt merkilega, er það að aðalhlutverkið léku ekki yfirgripsmikil firnindi eða rangalar Þúsaldarhverfis, heldur í fyrsta skipti mannræktaður skógur á Íslandi.
Það er hægt að týnast í kjarri. Ef maður hefur ekki fjallasýn eða önnur mið er erfitt mál að vita hvar maður er staddur. Þannig að það er ljóst að það merkilegasta er einmitt þetta með ræktaða skóginn.
Ég tel þetta einmitt mikla viðurkenningu fyrir þann árangur sem náðst hefur í skógrækt á Íslandi.
Textavarpið tíundaði að maðurinn hefði villzt í skógi. Sama var gert í fréttum RÚV og í Morgunblaðinu. Slíkt verður einnig gert í Sunnlenzka fréttablaðinu og Dagskránni.
Aðeins Fréttablaðið skar sig úr.
Í frétt Fréttablaðsins um þetta mál var aðeins tíundað að maðurinn hefði týnzt við Ásólfsstaði (svo) í Þjórsárdal og fundizt aftur. Vel hefði mátt halda, af þessari frétt að þetta hefðu verið eintóm fjöll og sandhólar. Yfirleitt gerir maður jú ekki ráð fyrir því, þegar maður setur sér fyrir hugsskotssjónir vettvang frétta að þar sé allt fullt af skógi. Og þess kaus Fréttablaðið ekki að geta.
Kæru lesendur. Ég trúi ekki að blaðamaðurinn hafi í ógáti gleymt þess að geta aðalatriðis fréttarinnar. Að halda slíkt væri einfeldningsskapur.
Alveg frá því að Stöð tvö fór í loftið vissi ég að um samsæri væri að ræða gagnvart landbúnaði á Íslandi. DV hélt lengi kyndlinum á lofti, Bylgjan hefur verið drjúg, og Fréttablaðið er núna orðið aðalhöfuðberinn.
Gunnar Smári Egilsson ritstjóri er fastur í klisjum, og reyndar hélt ég lengi að hann væri eihverskonar dulnefni á vandlátri og kvartgjarnri húsmóður á Akranesi, þangað til ég fattaði að þetta voru leiðararnir. Og Gunnar Smári skrifaði leiðara um daginn um samhljóm sveitamanna og þéttbýlisbúa, og verð ég að telja þetta næst-hræsnisfullasta málflutning nútímaritsögunnar á eftir ræðu Rauðsmýrarmaddömunnar í Sjálfstæði fólki. Óþjóðlegra blað en Fréttablaðið verður ekki fundið.
Kæru lesendur. Fréttablaðið vill að við höldum að á Íslandi vaxi enginn skógur. Fréttablaðið vill ekki að ríkið sé að rækta skóg. (Sigmundur Ernir Rúnarsson var einmitt fyrir nokkrum dögum, af sínu alkunna skilningsleysi, að fetta fingur út í skógræktarverkefnin á baksíðunni). Fréttablaðið vill ekki að bændur rækti skóg. Í gær var grein um skógrækt, þar sem aðalatriðið var að nú sé skógur farinn að skyggja á útsýni. Rætt var við leiðsögumann nokkurn og mann frá Skrf.Í. Einmitt. Fréttablaðiðnu finnst mikilvægt að þéttbýlisbúar geti keyrt um landið og sagt; ,,Nú, hér sé ég ekki í næsta bæ fyrir skógi, en hvað skógrækt er ömurleg.” En svo er í fínasta lagi að menn kaupi sér jarðir og rækti sinn útivistarskóg á þeim.
Fréttablaðið vill ekki eftir 40 ár flytja fréttir af gríðarlegri framleiðslu í íslenzkum skógum bænda og vaxandi auðlegð. Fréttablaðið vill flytja fréttir af læknum eða framkvæmdastjórum sem í sveita síns andlits hafa keypt sér jörð og ræktað á henni skóg. Fréttablaðið er óvinur bænda, og það er óvinur heilbrigðrar verðmætasköpunar og lífshátta.
Fréttablaðið er ekki sent í dreifbýli einsog það er gert sumu þéttbýli. Enda yrðu margir ódrjúgir, ef þeir þyrftu að lesa svona eitur með morgunkaffinu. Bændablaðið er svo aftur á móti borið í öll hús í dreifbýli, en ekki í þéttbýli, svo að því miður geta þéttbýlismenn illa kynnst hollum lífsskoðunum og gildum.
Og því er mergurinn málsins, að rétta leiðin til að koma í kring réttum samhljómi sveitamanna og þéttbýlisbúa, er að bera sveitamönnum Fréttablaðið, og borgarbúum Bændablaðið. Og bráðlega mun Fréttablaðið leggjast af, og Bændablaðið eitt ríkja, til sjávar og sveita.
Heilbrigð gildi iðnaðarskógræktar svífa yfir vötnunum, ljós alhygðar tendrast í hjörtum manna.
Fegurðin mun ríkja ein.
Svona mál er ekkert grín. Það er illt mál að villast, og því lengur, því verra. En nóg um það. Ég ætla hvorki að hlægja að atburðinum hér né stunda einhvern harmagrát.
Í þessu máli eru tvö aðalatriði; fyrst er, að maður týndist og leita varð að honum; í öðru lagi að hann týndist í Skriðufellsskógi. Án fyrri hlutans getur sá seinni ekki staðið. En frétt, um það eitt að maður hefði týnzt, er ekki mjög fréttnæm. Það gefur auga leið að það sem gerði þessa frétt merkilega, er það að aðalhlutverkið léku ekki yfirgripsmikil firnindi eða rangalar Þúsaldarhverfis, heldur í fyrsta skipti mannræktaður skógur á Íslandi.
Það er hægt að týnast í kjarri. Ef maður hefur ekki fjallasýn eða önnur mið er erfitt mál að vita hvar maður er staddur. Þannig að það er ljóst að það merkilegasta er einmitt þetta með ræktaða skóginn.
Ég tel þetta einmitt mikla viðurkenningu fyrir þann árangur sem náðst hefur í skógrækt á Íslandi.
Textavarpið tíundaði að maðurinn hefði villzt í skógi. Sama var gert í fréttum RÚV og í Morgunblaðinu. Slíkt verður einnig gert í Sunnlenzka fréttablaðinu og Dagskránni.
Aðeins Fréttablaðið skar sig úr.
Í frétt Fréttablaðsins um þetta mál var aðeins tíundað að maðurinn hefði týnzt við Ásólfsstaði (svo) í Þjórsárdal og fundizt aftur. Vel hefði mátt halda, af þessari frétt að þetta hefðu verið eintóm fjöll og sandhólar. Yfirleitt gerir maður jú ekki ráð fyrir því, þegar maður setur sér fyrir hugsskotssjónir vettvang frétta að þar sé allt fullt af skógi. Og þess kaus Fréttablaðið ekki að geta.
Kæru lesendur. Ég trúi ekki að blaðamaðurinn hafi í ógáti gleymt þess að geta aðalatriðis fréttarinnar. Að halda slíkt væri einfeldningsskapur.
Alveg frá því að Stöð tvö fór í loftið vissi ég að um samsæri væri að ræða gagnvart landbúnaði á Íslandi. DV hélt lengi kyndlinum á lofti, Bylgjan hefur verið drjúg, og Fréttablaðið er núna orðið aðalhöfuðberinn.
Gunnar Smári Egilsson ritstjóri er fastur í klisjum, og reyndar hélt ég lengi að hann væri eihverskonar dulnefni á vandlátri og kvartgjarnri húsmóður á Akranesi, þangað til ég fattaði að þetta voru leiðararnir. Og Gunnar Smári skrifaði leiðara um daginn um samhljóm sveitamanna og þéttbýlisbúa, og verð ég að telja þetta næst-hræsnisfullasta málflutning nútímaritsögunnar á eftir ræðu Rauðsmýrarmaddömunnar í Sjálfstæði fólki. Óþjóðlegra blað en Fréttablaðið verður ekki fundið.
Kæru lesendur. Fréttablaðið vill að við höldum að á Íslandi vaxi enginn skógur. Fréttablaðið vill ekki að ríkið sé að rækta skóg. (Sigmundur Ernir Rúnarsson var einmitt fyrir nokkrum dögum, af sínu alkunna skilningsleysi, að fetta fingur út í skógræktarverkefnin á baksíðunni). Fréttablaðið vill ekki að bændur rækti skóg. Í gær var grein um skógrækt, þar sem aðalatriðið var að nú sé skógur farinn að skyggja á útsýni. Rætt var við leiðsögumann nokkurn og mann frá Skrf.Í. Einmitt. Fréttablaðiðnu finnst mikilvægt að þéttbýlisbúar geti keyrt um landið og sagt; ,,Nú, hér sé ég ekki í næsta bæ fyrir skógi, en hvað skógrækt er ömurleg.” En svo er í fínasta lagi að menn kaupi sér jarðir og rækti sinn útivistarskóg á þeim.
Fréttablaðið vill ekki eftir 40 ár flytja fréttir af gríðarlegri framleiðslu í íslenzkum skógum bænda og vaxandi auðlegð. Fréttablaðið vill flytja fréttir af læknum eða framkvæmdastjórum sem í sveita síns andlits hafa keypt sér jörð og ræktað á henni skóg. Fréttablaðið er óvinur bænda, og það er óvinur heilbrigðrar verðmætasköpunar og lífshátta.
Fréttablaðið er ekki sent í dreifbýli einsog það er gert sumu þéttbýli. Enda yrðu margir ódrjúgir, ef þeir þyrftu að lesa svona eitur með morgunkaffinu. Bændablaðið er svo aftur á móti borið í öll hús í dreifbýli, en ekki í þéttbýli, svo að því miður geta þéttbýlismenn illa kynnst hollum lífsskoðunum og gildum.
Og því er mergurinn málsins, að rétta leiðin til að koma í kring réttum samhljómi sveitamanna og þéttbýlisbúa, er að bera sveitamönnum Fréttablaðið, og borgarbúum Bændablaðið. Og bráðlega mun Fréttablaðið leggjast af, og Bændablaðið eitt ríkja, til sjávar og sveita.
Heilbrigð gildi iðnaðarskógræktar svífa yfir vötnunum, ljós alhygðar tendrast í hjörtum manna.
Fegurðin mun ríkja ein.
skrifaði Palli kl.
23:12
4 skilaboð:
Þetta er prýðisgóð hugleiðing og þörf en ég er enn sömu skoðunar og áður að skógrækt beri að takmarka mikið og ég er eindregið á því að best sé að hafa litla útivistarskóga á vel afmörkuðum svæðum. Ekkert er óíslenskara en skógi vaxnar fjallshlíðar og fátt er verra en risavaxin tré sem skyggja á það sem fagurt er (flatlendi, djúpir dalir, grónar eða sendnar hlíðar, melar alsettir blóðbergi, klappir skófum skreyttar, hvassir höfðar, háreist fjöll og skorin, ber hvilft).
Hins vegar er ekkert að því að bændur rækti sér skóg við húsin sín - af þeim er hvort eð er slík sjónmengun að eitt og eitt tré spillir ekki og er bænum jafnvel til útlitsbóta. Þá ríður á að velja vel tegundir sem hæfa vexti landslagsins og hafa fremur þrenns konar tegundir þriggja plantna en eina og hina sömu allra.
Ég legg svo til - í stað Bændablaðsins og Fréttablaðsins - að Eiðfaxi fari að koma frítt út hér í Reykjavík og raunar á öll heimili. Ferlíkisbifreiðar eru orðnar skuggalega almenn eign, þegar fólk vantar í raun ekki bifreið heldur einfaldlega almennilegan fák sem það getur síðan skrattast á upp um firnindi. Til dæmis væri tilvalið að rækta skóg meðfram þjóðbrautum og þannig gera núverandi ferlíkisbifreiðaeigendum kleift að svala sinni sárustu firnindafýst þótt svolítið gleðji gustinn.
Sagði
Heimir Freyr, kl. 11:35 e.h.
Mér sýnist Heimir, að þér veiti ekki af því að lesa svolítið í Bændablaðinu, og kannski líka í norska tímaritinu ,,Brutalt Skogrökt", sérstaklega sérritið ,,Brutalt skogrökt med bulldozerer", sem ég mæli sérstaklega með, en sem kemst þó ekki að mínu mati í hálfkvisti við kaflann um jarðvegsbætur með sprengjutækni, en allt þetta tel ég vannýtta tækni hér á landi.
En um fegurð skóglauss lands; mér finnst fátt unaðslegra en bæir í blágrýtishlíðum þar sem fjárhúsin standa breið og virðingarverð með máttugan en lágan framgaflinn fram úr hlíðinni, og grasið er svo grænt að það slær á það fjólubláum blæ, rétt einsog grjótið í hlíðinni fyrir ofan húsin, og 500 kindurnar á dreif um tún og hlíðar kannski. Svona fegurð lætur hjartað slá hægar.
Sagði
Palli, kl. 12:11 f.h.
Mín skoðun er sú að leiða ætti í lög ræktun reynitrjáa við heimahús í sveitum. Svo má gjarnan vera kjarr, en þó ekki mikið hærra en ca. 1 m., í hlíðum fjalla og fella og dalverpum.
Sauðkindin lifir jú ekki á töðunni einni saman.
Hvort er annars fallegra, nýslegið tún eða afgirtur frímerkjaskógur, þráðbeinn og plantað með reglustiku og gráðuboga við hönd?
Sagði
Gunnar, kl. 8:24 f.h.
Girðingar eru nú hálfgildings reglustikur.
En þar sem hægt er að ná þessu svona beinu og fínu án reglustika verð ég að óska Íslenskum skógræktendum til lukku með gott smiðsauga!
Annars hef ég ekkert á móti skógi, ef hann er náttúrulega ójafn.
Sagði
Gunnar, kl. 9:18 f.h.
Skrifa ummæli
<< Forsíða