Lausnir framtíðarinnar

Kæru lesendur.
Nú þegar Heimir hefur gert hér afar fróðlegar athugasemdir um stöðu tákna á lyklaborðum tölva okkar, fór mér að þykja æ erfiðara að skrifa með þessum sömu lyklaborðum.
Ég hugsaði sífellt, þegar fingur mínir leituðu að táknunum, sem svo: Æ, hvað er þessi stafur að gera hér? Svo.
Tæknin er það sem gerir okkur að mönnum. Og fyrir hvert tæknilegt úrlaunsarefni, eru oft margar lausnir. T.d. liðamót: þau geta verið úr stöng með gjörðum um (einsog lamir á venjulegum hurðum), þau geta verið haus sem gengur í hólk með rauf á, þau geta með lausri kúlu í horninu (einsog mjaðmakúlur í venjulegum manni) eða þá á einhvern enn annan hátt.
Hvað með lyklaborð. Þurfum við nokkuð lyklaborð? Er ekki kominn tími fyrir alveg nýja hugsun á því, hvernig koma má táknum frá sér?
Mér dettur í hug „lyklaborð” sem nemur hreyfingar handanna í loftinu, einsog spilað sé á þerómín. Eða þá einfaldlega hanzka með svipuðum græjum.
Einnig mætti nota talskynjara, en það gæti skapað skvaldur og hávaða. Og það væri efiðara að skrifa klámfengið efni. Svo má hugsa sér svipað tæki fyrir allan líkamann og fyrir hendurnar, það væri afar hollt fólki sem fengi annars litla hreyfingu.
Einnig má halda áfram með takkahugmyndina; ýmis hljóðfæri gefa okkur ágætis hugmyndir. Ef við höfum 8 fingur, eru möguleikar á 8² = 64 möguleikum ef við miðum við einfalt lokað/ólokað-kerfi. (Klarínett). Harmónikka er annað dæmi, hægt væri að búa til litlar harmónikkur, þar sem önnur höndin stýrði há/lágstöfum, sér/samhljóðum, o.s.frv., en hin höndin veldi endanlegt tákn.
------
Aldrei gleymi ég sögunni af manninum sem fékk taugahrörnunarsjúkdóm þannig að að endingu var svo komið að hann gat ekki einu sinni stjórnað augnlokunum, en var hinsvegar heilbrigður á allan annan hátt, hann gat semsagt numið allt í umhverfi sínu, en engu komið frá sér.
Gerð var tilraun á honum með nýtt tæki til hjálpar slíku fólki. Rafskaut greindu hvort heilinn hugsaði hægri eða vinstri. Þetta tókst, og svo fékk hann stafróf, og helmingaði það smám saman, þannig að alltaf stóð einn stafur eftir. Þannig gat hann sagt sína fyrstu hugsun í 4 ár: „Þakka þér kærlega, doktor Neuschwangstein.”